W dniu 28.04.2010 r. (...) S. A. wystawiła (...) Spółce jawnej fakturę VAT nr (...) na kwotę 117,80 zł, z terminem płatności 27.06.2010 r. Zakupiony towar został wydany (...) Spółce jawnej w dniu 28.04.2010 r.
- naruszenie art. 65 § 2 KC poprzez ustalenie zamiaru stron przy zawarciu umowy w sposób odbiegający od zamiaru rzeczywistego i przyjęcie zgodnie z interpretacja powódki, iż wysokość kary umownej powinna być liczona przez zsumowanie wszystkich dni zwłoki
wyraża ideę słuszności w prawie, a przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania, słuszności. W orzecznictwie przyjmuje się, że nadużycie prawa podmiotowego to zachowanie nie akceptowalne z aksjologicznego punktu widzenia (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 1997 r., II CKN 118/97, OSP 1998, z. 1, poz. 3). W kilku rozpoznawanych sprawach dotyczących zwrotu kosztów dofinansowania uzupełnienia wykształcenia rolniczego Sąd Najwyższy przyjął, że zachodzą podstawy dla odmowy udzielenia roszczeniu powoda ochrony prawnej każdorazowo jednak wskazywał na szczególne, indywidualne okoliczności sprawy takie jak brak naboru do szkół o charakterze rolniczym na danym terenie w relewantnym terminie, opóźnione z przyczyn obiektywnych zdobycie kwalifikacji, brak współdziałania Agencji (por. nie publikowane wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2012 r., IV CSK 287/11, z dnia 21 marca 2013 r., II CSK241/12, z dnia 27 marca 2013 r., V CSK 112/12, z dnia 24 kwietnia 2013 r., IV CSK 621/12, z dnia 12 czerwca 2013 r., II CSK 642/12, z dnia 16 stycznia 2014 r., IV CSK 196/13). Skarga kasacyjna nie wykazała aby w przedmiotowym wypadku takie przyczyny nie zasługujące w okolicznościach sprawy na pozytywną ocenę zaistniały, a w następstwie odwołanie do zasad słuszności było zasadne.
Pozwani domagali się oddalenia powództwa i zasądzenia solidarnie od powodów kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Istotny argument jurydyczny przeciwko stosowaniu art. 5 KC do terminu określonego w art. 568 § 1 KC wiąże się z tym, że upływ tego terminu powoduje ex lege wygaśnięcie uprawnienia, co jest brane pod uwagę przez sąd z urzędu. Zastosowanie w takim wypadku art. 5 KC sprowadza się do swoistej fikcji, że uprawnienie z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy sprzedanej nie wygasło, jeżeli powołanie się na upływ terminu pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Orzecznictwo Sądu Najwyższego dostarcza spektakularnych przykładów zastosowania art. 5 KC do terminów zawitych w sytuacjach, w których z czysto jurydycznego punktu widzenia odwołanie się do zasad współżycia społecznego było zdecydowanie trudniejsze niż w wypadku terminu określonego w art. 568 § 1 KC Odwołam się tutaj przykładowo do wyroku wydanego w związku z zastosowaniem nieobowiązujących już przepisów art. 228 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (t.j. Dz.U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm. - dalej: „PrSpółdz”). Przepis ten w pierwotnym brzmieniu przewidywał wygaśnięcie ex lege spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w wypadku niedokonania przez spadkobierców czynności zmierzających do zachowania tego prawa (tzw. czynności zachowawczych) w terminach określonych w przepisach tego artykułu. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 sierpnia 1991 r., III CRN 206/91 () stwierdził, że jeżeli spadkobiercy zmarłego członka spółdzielni mieszkaniowej sprzedali odziedziczone własnościowe prawo do lokalu z nieznacznym, niespełna miesięcznym przekroczeniem rocznego terminu określonego w art. 228 § 1 PrSpółdz, sąd orzekający w sprawie o przyjęcie nabywcy w poczet członków powinien rozważyć, czy opóźnienie nastąpiło z przyczyn leżących po stronie spółdzielni; w takiej sytuacji uznanie, iż przed zawarciem umowy sprzedaży wygasły prawa spadkobierców do lokalu, a umowa jest bezskuteczna, może pozostawać w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Przepisy art. 228 § 1 i 3 zostały później uznane przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodne z Konstytucją w wyrokach z dnia 25 lutego 1999 r., K 23/98 (OTK Zb.Urz. 1999, nr 2, poz. 25) i z dnia 21 maja 2001 r., SK 15/00 (OTK Zb.Urz. 2001, nr 4, poz. 85). https://farm3.staticflickr.com/2653/3888908339_87c23481bc.jpg
Sąd pierwszej instancji wskazał, że kwestią sporną pomiędzy stronami była skuteczność wydziedziczenia powodów w testamencie z 1997 r., przedawnienie roszczeń oraz wartość schedy spadkowej i w związku tym należnego powodom zachowku. W pierwszej kolejności z uwagi na podniesiony przez pozwane zarzut przedawnienia roszczenia powodów Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 1007 § 1 KC roszczenia uprawnionego z tytułu zachowku oraz roszczenia spadkobierców o zmniejszenie zapisów i poleceń przedawniają się z upływem lat trzech od ogłoszenia testamentu. Testament został otwarty i ogłoszony dnia 6 grudnia 2005 r., a w dniu 5 grudnia 2008 r. powodowie skutecznie zawezwali pozwane do podjęcia próby ugodowej, która to czynność przerwała bieg przedawnienia roszczenia o zachowek stosownie do art. 124 § 1 i 2 KC. Niniejszy proces został wytoczony w dniu 22 października 2009 r., czyli przed upływem terminu przedawnienia.
Ponadto zdaniem Sądu Apelacyjnego roszczenie główne, gdyby nawet było zasadne, byłoby przedawnione z powodów wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które Sąd Apelacyjny uznaje za trafne, jednakże zdaniem Sądu Apelacyjnego nieprawidłowo Sąd Okręgowy uznał jedynie, iż skorzystanie z zarzutu przedawnienia przez pozwanego stanowi w okolicznościach niniejszej sprawy nadużycie prawa, o czym stanowi art. 5 KC.
Jednocześnie pełnomocnik z urzędu wniósł o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
a) do wartości odziedziczonego spadku należy doliczyć równowartość premii gwarancyjnej tj. - www
Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę przychyla się do tego ostatniego poglądu, uznając, że w rozpatrywanej sprawie, powołanie się na upływ terminu zawitego z art. 25 ust. 1 a, stanowiło nadużycie prawa w świetle art. 5 Kodeksu cywilnego, głównie ze względu na charakter zaskarżonej uchwały, o czym będzie mowa poniżej oraz na czas opóźnienia w złożeniu pozwu, wynoszący 1 dzień.
e) naruszenie art. 316 § 1 KPC, poprzez pominięcie przez Sąd I instancji przyznanych przez pozwanego R. K. okoliczności, z których wynika, że:
I. nakazał pozwanym(...), aby opublikowały w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku na pierwszych stronach (...), (...), (...) i (...) oraz w Radiu (...), (...); na własny koszt, bez jakichkolwiek komentarzy, zmian i dopisków oświadczenie o następującej treści: (...), (...).
Sąd Apelacyjny podziela dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne i rozważania w zakresie oceny materiału dowodowego oraz podstawy prawnej rozstrzygnięcia, przyjmując je za podstawę także własnego rozstrzygnięcia i odwołuje się do nich bez potrzeby ich powtarzania. Wyjaśnić jedynie trzeba, iż użyte w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku na str. 3 stwierdzenie: „Pozwany wprawdzie ukończył technikum rolnicze, ale bez takiej specjalizacji”, stanowi efekt oczywistej omyłki pisarskiej Sądu I instancji. Ta omyłka Sądu I instancji nie ma wszakże żadnego znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia. Z niekwestionowanych bowiem ustaleń faktycznych wynika, że pozwany ukończył technikum ekonomiczne, bez specjalizacji rolniczej. Pozwany nie podnosił w toku postępowania, że ukończył technikum rolnicze, a jedynie wyciągał odmienne wnioski prawne z faktu ukończenia technikum ekonomicznego.
1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 1000 § i KC, poprzez jego nadinterpretację, albowiem pozwana nie jest wzbogacona na skutek darowizny zaś stan darowizny nie może być utożsamiany z przeznaczeniem;
Na skutek zarzutów wniesionych przez pozwanych wyrokiem z dnia 21 listopada 2007 r., Sąd Okręgowy w Opolu w całości utrzymał w mocy powyższy nakaz zapłaty, a zasądzoną od pozwanych solidarnie kwotę 10.830.384,58 zł rozłożył na pięć równych rat, każda po 2.166.076,92 zł, ostatnia płatna do dnia 31 grudnia 2011 r. wraz z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym:
4) wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
W dniu 11 lipca 1996 roku R. K. darowała córce Z. H. prawo własności lokalu mieszkalnego numer dwa, stanowiącego odrębną nieruchomość, położonego w S., gmina S., składającego się z pokoju nr (...), spiżarki nr 8, wnęki nr 8, spiżarki nr 9 i kuchni nr 10 o powierzchni 55,06 m2, opisanych według opinii biegłego S. wraz z prawem we współwłasności do 1/2 części co do pozostałych części wspólnych budynku, dla którego to lokalu prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w K. księga wieczysta Kw nr (...) wraz ze współwłasnością części wspólnych budynku i działki gruntu nr (...) o powierzchni 0,8100 ha, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...) oraz prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) o powierzchni 0,5000 ha, położonej w S., gmina S., dla której Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...).
Zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacja, w której opóźnienie w dochodzeniu roszczenia było spowodowane działaniem samego dłużnika, który wywołał przekonanie wierzyciela, że dobrowolnie spełni swoje świadczenie.
- 2.700 zł. - wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych w wysokości stawki minimalnej, ustalonej na podstawie § 6 pkt 6 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 cyt. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
- przez okres rękojmi pozwana zapewniała powódkę, że dla usunięcia wad wystarczające jest odmalowanie balkonów co jest działaniem zmierzającym do ukrycia rzeczywistej skali problemu i świadczy o podstępnym zatajeniu wady przez pozwaną;
Niezasadne też było, zdaniem Sądu Okręgowego, roszczenie o ustalenie przez Sąd, że na skutek powyższej umowy doszło do uzyskania przez pozwanego (...) Sp. z o.o. niesłusznej korzyści kosztem majątku państwowej osoby prawnej (...) Sp. z o.o. w S., z uwagi na brak po stornie powoda interesu prawnego w sytuacji gdy powód zgłosił dalej idące żądanie rozwiązania umowy.
Odnoszenie przez Sąd Okręgowy argumentu „nierówności broni” do całego okresu zdolności powoda do dochodzenia roszczenia, nie znajduje uzasadnienia w żadnych okolicznościach. Powód nie był pozbawiony dostępu do sądu, korzystania fachowej pomocy prawnej.
Zarzucił iż działania stronie pozwanej odnośnie sporządzenia nowej wyceny lokalu były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i miały na celu wyłącznie pokrzywdzenie powoda i zmuszenie go do zapłaty znacznie wyższej ceny za nabycie przedmiotowego lokalu.
Powoływanie się przez pozwaną w tych okolicznościach na sprzeczność żądania powoda z zasadami współżycia społecznego jest zupełnie bezpodstawny. Należy również wskazać, że nie stanowi podstawy do przypisania powodowi zachowania sprzecznego z zasadami współżycia społecznego okoliczność, że ogłoszenie upadłości (...) S.A. będzie miało niekorzystny wpływ na kondycję pozwanej, a nadto, że pozwana w odpowiednim czasie nie została poinformowana o sytuacji (...) S.A. uzasadniającej ogłoszenie upadłości.
0 kommentar(er)
